Samen is beter

“Logopedie, leerkracht of sociaal werk. Dat waren de opties die ik mezelf op mijn 18^de  had voorgelegd. Het is uiteindelijk dat tweede geworden, naar het voorbeeld van mijn beide ouders. Ondanks alle vooroordelen, vind ik het onderwijs nog steeds een aantrekkelijke werkgever. Als ik kijk naar de tijd die mijn ouders met mij hebben doorgebracht, dan heb ik dat ervaren als de ideale balans tussen werk en gezin. Uiteraard werd er ’s avonds steeds thuis voor school gewerkt, maar we waren wel samen en we konden tijdens de schoolvakanties leuke dingen doen.

En akkoord, in de eerst jaren is het onderwijs best pittig. Dat heb ik zelf ook mogen ervaren. Maar nu heb ik helemaal mijn draai gevonden. “

Nergens beter dan thuis

“Ik startte 6 jaar geleden als leerkracht Nederlands in de B-stroom in een school die mij nauw aan het hart ligt: GO! Campus Kompas. Ik heb er zelf als kind vele jaren rondgelopen van de 1^e kleuterklas tot het 6^e middelbaar. Een geweldige tijd!

Het is een zeer ‘persoonlijke’ school, waar zowel de leerlingen, als de leerkrachten, elkaar kennen. Je bent er niet 1 van de 1000. Ik heb zelfs het gevoel dat het een soort van ‘tweede thuis’ is voor kinderen en collega’s. Zelf heb ik dat gevoel toch altijd gehad. Na die tijd op de campus had ik eerlijk gezegd niet zoveel zin om naar de hogeschool te gaan. Ik ben heel dankbaar dat ik na mijn studies de kans kreeg om terug te keren naar de plek waar ik mij steeds zo op mijn gemak voelde.”

Veel eigenheid

“Ik geef les in de middenschool van de campus. Het is er meer dan gewoon een werkplek. We hebben een jong, bruisend en flexibel team dat ook buiten de werkuren tijd met elkaar doorbrengt. Op school is er een ‘team sfeerbeheer’ dat groepsvormende activiteiten aanbiedt zoals: de gezellige vrijdagen (met een hapje en een drankje), een namiddag padellen, een kerstfeestje …

Veel lof ook voor de aanpak van de directie, die het team veel verantwoordelijkheid gunt. We krijgen de kans om met ideeën en voorstellen te komen, ze uit te werken en onze eigenheid erin te leggen. Zo is de werking van de B-stroom volledig ontwikkeld door het team, wat ons extra motiveert uiteraard.”

Blijven geloven

“Het zijn schatten van kinderen in de B-stroom, maar de bijhorende problematieken zijn vaak niet min. Iets wat ik de afgelopen 6 jaar dan ook wel heb gekweekt, is massa’s geduld. En leren loslaten… Ik heb geleerd om niet alles mee te nemen naar huis. Weekend is weekend. Het is niet nodig om je eigen leven zwaarder te maken dan het al is.

Het is belangrijk open te staan voor deze jongeren en erin te geloven, maar ook aan hun mouw te blijven trekken. Vorig jaar had ik een leerling met een moeilijke thuissituatie. Ze was helemaal niet sociaal en ik kon er moeilijk contact mee maken. Toch ben ik blijven inzetten op die verbinding, tot ze mij vertrouwde. Om dan te zien dat ze aan het einde van 2^e middelbaar heel veel vrienden heeft gemaakt, daar krijg ik het warm van.

Zo komen er ook nog wekelijks oud-leerlingen op bezoek. Wanneer ze in mijn klas zaten, durfden ze heel wat weerstand tonen. Achteraf zijn ze vaak heel dankbaar dat mijn collega’s en ik, hen in moeilijke periodes niet lieten vallen en de lat hoog bleven leggen.

Het is hierbij wel een uitdaging om de sterkere leerlingen niet uit het oog te verliezen. Terwijl we trekken aan bepaalde leerlingen om ze over de lat te krijgen, moeten we de leerlingen die er zelf overspringen blijven uitdagen. Want anders verliezen we hen dan weer.“

Lof voor de traagheid der dingen

“Ik vind dat we dat hier op school in het algemeen goed aanpakken. We bouwen aan vernieuwend onderwijs, ‘onderwijs ondersteboven’ zoals we dat hier noemen, waarbij we leerlingen veel eigenaarschap geven, uiteraard met de nodige begeleiding. We merken dat ze veel meer dan vroeger, zelfstandiger leren in de hogere jaren en weten hoe de dingen aan te pakken.

Ik hoop alleen voor onze jongeren dat ze opnieuw rust kunnen vinden. Vandaag krijgen jongeren, mede dankzij TikTok, voortdurend flitsende prikkels en worden ze steeds afgeleid als ze ergens mee bezig zijn. Ik hoop dat ze weer leren genieten van de traagheid, het lezen van een boek en de geweldige rijkheid van onze taal.“